Γ. Ζουγανέλης – Δεν υπάρχει Ευρώπη χωρίς Ελλάδα
Ο Γιάννης Ζουγανέλης, σε μια συνέντευξη εφ’όλης της ύλης, μιλά για την ζωή του, τα έργα του, την μουσική, την τηλεόραση και την Ελλάδα.
Συνέντευξη στον Πέτρο Κατσουρίδη
Πως ξεκίνησαν όλα; Πότε είπε ο Γιάννης Ζουγανέλης ναι, θέλω να γίνω μουσικός.
Κοίταξε, από την στιγμή που ήρθα σε επαφή με τον ήχο, ήθελα να ασχοληθώ με τον ήχο, να διεισδύσω σε αυτόν. Οι πρώτοι ήχοι που με συνεπήραν ήταν οι ήχοι της φύσης. Έζησα σε ένα περιβάλλον σιωπής, καθώς οι γονείς μου δεν μιλούσανε και αυτό σίγουρα έπαιξε μεγάλο ρόλο. Άρχισα πολύ μικρός, σπούδασα βυζαντινή μουσική, διάβασα μουσική, πήγα στο Ωδείου και επειδή ήμουν τυχερό παιδί, είχα καταπληκτικούς δασκάλους. Το πρώτο μου όργανο ήταν η κιθάρα, είχα έφεση στα όργανα, μπορεί να μην ήμουν σε κανένα πολύ καλός, αλλά μπορούσα να παίξω πολλά, τα αγαπώ πολύ τα όργανα.
Ποιες οι διαφορές του τότε, όσον αφορά την μουσική βιομηχανία, με το σήμερα;
Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Τότε υπήρχε αν θέλεις μουσική βιομηχανία, ο κόσμος έψαχνε, δεν περίμενε τις τάσεις. Έψαχνε σε δισκάδικα, αντάλλαζε απόψεις. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Δεν πουλιούνται CD, όλα γίνονται μέσα από το διαδίκτυο. Οι άνθρωποι πλέον του χώρου δύσκολα τα βγάζουν πέρα, ειδικά όσοι δεν εμφανίζονται σε κάποια μουσική σκηνή. Τώρα ακόμα δεν δίνεται λόγος στους νεότερους, οι παλιοί δεν κουνιούνται από τις καρέκλες, δεν θέλουν να δώσουν χώρο στο μέλλον. Τότε άνοιγαν πόρτες πολύ πιο εύκολα, όλα είναι πολύ διαφορετικά. Ακόμα τώρα δεν υπάρχει κανένα κίνημα, εμείς στην εποχή μου διεκδικήσαμε αυτά που αξίζαμε, τώρα δεν υπάρχει αυτό.
Το διαδίκτυο μπορεί βέβαια και βοηθάει στην επικοινωνία, κάνοντας την επαφή με τον κόσμο πιο άμεση, όμως η πληροφορία που προσφέρει φέρνει και παραπληροφόρηση. Έχουν γεμίσει τα κοινωνικά δίκτυα σαθρές αξίες και ψεύτικες εικόνες. Όποιος το χρησιμοποιεί σωστά μπορεί να κερδίσει πράγματα, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Και εγώ ασχολούμαι με αυτά, αλλά όσο – όσο, τόσο ώστε να μη μου στερήσει την προσωπική μου ελευθερία.
Πως συνδυάστηκαν τόσα διαφορετικά μουσικά ακούσματα, από κλασική μουσική, μέχρι έντεχνο;
Καταρχήν η σκέψη μου είναι ελληνική. Πάντοτε μου άρεσε να εκφράζομαι και σε αυτό που εκφράζω να υπάρχει η Ελλάδα. Πρώτη φορά έγραψα μουσική ορχήστρας στα 15 μου, έχουν περάσει 50 χρόνια από τότε, δεν μπορώ να το πιστέψω. Από τότε προσπάθησα να συνδυάζω πολλές μουσικές, κρητική λίρα με ηλεκτρική κιθάρα και μπουζούκι. Μου έκαναν τότε αρνητική κριτική, “τι θέλει τώρα το παιδί και τα κάνει αυτά” έλεγαν. Τότε θυμάμαι είχε έρθει ο Μάνος ο Χατζιδάκις και με ρώτησε “Γιαννάκη μου τι έχεις”; Πάντα ήταν γλυκός και ευγενικός άνθρωπος- Λέω, “να μωρέ αυτό που θεωρώ εγώ καλό οι άλλοι μου το βγάζουν για κακό” και μου λέει, “μη δίνεις σημασία σε κανένα”.
Στην διάρκεια της καραντίνας έχω γράψει πάνω από 100 τραγούδια και θα τα κυκλοφορήσω σιγά σιγά. Έχω γράψει συνολικά πάνω από 700 τραγούδια, αλλά δεν έχουν επικοινωνηθεί, μόνο ένα 10% να το γνωρίζει ο κόσμος, όμως δεν πειράζει. Τώρα έχω βγάλει ένα βιβλίο που με ενδιαφέρει πάρα πολύ και ευτυχώς σε αντίθεση με τα CD, που έχουν σταματήσει να πουλάνε, το βιβλίο ακόμα αντέχει και επιμένει. Σε αυτό το βιβλίο υπάρχουν σκέψεις που επεξεργάζομαι χρόνια και δεν ήθελα να τις κρατήσω για τον εαυτό μου. Ο στόχος μου είναι να κάνω καλύτερη την καθημερινότητα και τα λέω και αυτά μέσα σε αυτό.
Η υποκριτική πως προέκυψε στην συνέχεια;
Τεράστια αγάπη και σπουδές. Σπούδασα στην Γερμανία, στην μουσική ακαδημία του Μονάχου και είχα έναν καταπληκτικό δάσκαλο, έναν πολύ μεγάλο συνθέτη που έφυγε πριν τρία χρόνια, τον Νίκο Μαμαγκάκη, που άλλαξε όλο μου το είναι, τις σκέψεις μου, με βοήθησε στην μουσική μου, τα πάντα. Εκεί σπούδασα σύνθεση και Όπερα και ήθελα να ασχοληθώ πολύ με την τελευταία, ευτυχώς όμως ασχολήθηκα λιγότερο (γελάει). Μέσα από αυτό και γενικότερα και από παραστάσεις με τον Νικόλα τον Άσιμο αμέσως μετά την μεταπολίτευση, μπήκα και σε αυτόν τον χώρο και τον αγάπησα όσο και την μουσική. Μπήκα πολύ βαθιά στην υποκριτική, μια υπέροχη τέχνη χωρίς καμία υποκρισία. Ακόμα βέβαια έχω όνειρα και θέλω να τα υλοποιώ.
Ένας σχολιασμός για το καλλιτεχνικό επίπεδο της Ελλάδας του σήμερα;
Κοίταξε υπάρχει υψηλή διανόηση στην Ελλάδα, η ίδια η Ελλάδα το προκαλεί, η κληρονομιά της. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής πρόκειται για μια μειοψηφία, αλλά οι μειοψηφίες πάνε μπροστά την ζωή. Και παλιότερα τα πράγματα πολιτισμικά ήταν πολύ άσχημα για την Ελλάδα, αλλά υπήρχε ένας Χατζιδάκις, ένας Θεοδωράκης, ένας Λοΐζος, ένας Καλδάρας. Αυτοί προχώρησαν την ζωή, χωρίς αυτούς η Ελλάδα δεν θα είχε ήχο. Οι μεγαλύτεροι ποιητές του κόσμου είναι Έλληνες, υπάρχουν τρομεροί ζωγράφοι, γλύπτες. Το θέατρό μας, το πολύπαθο Ελληνικό θέατρο, καθώς είμαστε η χώρα με τα περισσότερα θέατρα στον κόσμο. Ολόκληρη Ιταλία έχει 5 θέατρα. Είμαστε ένας ιδιαίτερος λαός που έχει πονέσει και συνεχίζουμε να πονάμε. Έχουμε έναν γείτονα που δεν μας αφήνει να ορθοποδήσουμε, γιατί περνάει ο ιμπεριαλιστικός της τσαμπουκάς, αλλά να μην πολυλογώ. Έχουμε τρομερό ταλέντο και υπέροχους καλλιτέχνες, αλλά δεν τους προβάλλει κανείς, είναι ντροπή. Έχουμε γεμίσει με πουριτανούς και δήθεν και δεν αφήνουν το μέλλον να προχωρήσει.
Γενικά, σαν Ελλάδα, που βαδίζουμε;
Η Ελλάδα είναι μια χώρα ΜΕΓΆΛΗ, συνεχώς ακούω ότι είμαστε μια μικρή χώρα, από αυτούς που κυβερνάνε, γιατί θέλουνε να κάνουν τους Έλληνες να νιώθουν μικροί και ερωτώ, έχετε ακούσει Ολλανδό, Ελβετό, Βέλγο, Κροάτη να λένε ότι χώρα τους είναι μικρή που είναι σε μέγεθος σαν την Πελοπόννησο; Είμαστε λοιπόν μια μεγάλη χώρα και δεν γίνεται να υπάρχει Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα, δεν γίνεται να υπάρχει κόσμος χωρίς την Ελλάδα, η Ελλάδα είναι το brand της Μεσογείου.
Τα “Κομάντα και Δράκοι”, είναι ένα αρκετά προχωρημένο τηλεοπτικό πρόγραμμα για Ελλάδα. Ήταν ένας από τους λόγους που ο Γιάννης Ζουγανέλης αποφάσισε να γίνει μέρος του;
Είναι μια σειρά υψηλού επιπέδου. Έχει δυναμικές, δεν παίζουμε πολλοί ηθοποιοί, αλλά παίζει ο “πολύς” Βασίλης Μπισμπικης, η Μαρίνα η Καλογύρου, ο Γιάννης Αναστασιάδης, πολύ καλό καστ. Πρωταγωνιστεί βέβαια και ο φίλος μου ο Λευτέρης και βλέπεις πράγματα που δύσκολα θα τα δείξει άλλη σειρά. Είναι 13 επεισόδια και κάθε επεισόδιο είναι μια ταινία. Υποδύομαι έναν γκουρού που θέλει να επικοινωνήσει με το παρελθόν και από την άλλη θέλει να φέρει την αγάπη την ειρήνη και την συνύπαρξη. Είναι μια υπέροχη δημιουργία του Θοδωρή Παπαδουλάκη, τον οποίο και θεωρώ από τους καλύτερους σκηνοθέτες στην χώρα.
Η χειρότερη μυθοπλασία στην τηλεόραση, (αν υπάρχει χειρότερη καθώς είναι σχετικό) είναι καλύτερη από κάθε άλλο που υπάρχει στην τηλεόραση. Μια τηλεόραση που επικοινωνεί με την χυδαιότητα, με την εκμετάλλευση της γυναικείας φύσης, όπως το Bachelor, ότι χειρότερο υπάρχει στον κόσμο. Θέλω να ρωτήσω που είναι οι γυναικείες οργανώσεις να κάνουν κάτι; Πρέπει να βγούμε μπροστά, έχει παραγίνει το κακό. Εγώ ντρέπομαι και μακάρι να μπορούσα να αποτρέψω όλα τα κορίτσια που πήγαν εκεί, νιώθω ότι είναι και δική μου ευθύνη αυτό που συμβαίνει, ευθύνη όλων μας.
Διαβάστε περισσότερα για:
